غروب

از پنجره طبقه ششم بيمارستان بيرون رو نگاه مي‌كني. دم غروبه. پدر روي تخت جلوت خوابيده. روي پشت بوم يك ساختمان بزرگ. يك ضد هوايي خود نمايي مي‌كنه و سربازي در حال دويدنه. خبرها خوشايند نيستند. اصلا. اذان موذن زاده اردبيلي از تلويزيون پخش ميشه. دعا و دعا. يك نفر كانال رو عوض مي‌كنه. لعنتي. ولي خب باز هم اذانه مال يكي ديگه. توي تلويزيون داره دعا مي‌خونه. ” الهي، وقتي كرم تو در ميان است، نا اميدي حرام است. “ با خودت ميگي: آره درست مي‌گه. حالا هوا تاريك شده و چراغهاي شهر روشن. پدر سرفه مي‌زند و همچنان دراز كشيده است و تو به فكر شب طولاني و بي پايايني كه بايد سپري كني با كلي افكار منفي و اندكي مثبت و اميد.