خوب از عسلويه برگشتم. زنده هم هستم. البته دو جا نزديك بود حوادثي برامون رخ بده. بار اول توي خود سايت بوديم. داشتيم آرماتور بندي يه پل رو كه طراحي كرده بوديم كنترل مي كرديم. اومدم از وسط كار برم شونه ام گير كرد به سيم قالب بعدش اومد يه تير چوبي (شمع) رو بگيرم برم بالاي خاكريز . نگو شل بود تيرهو داشت ميومد روي سرم كه گرفتمش با يه دست ، شانس آوردم. بار دوم موقع فرود توي فرودگاه تهران بود. درست موقعي كه نشستيم هواپيما محكم نشست و موتور سمت چپ بوئينگ 707 يه شعله ناگهاني آتش زد. من گفتم با خودم ، شايد عاديه ولي بعد از توقف وقتي 6 تا ماشين آتش نشاني اومدند كنار موتور فهميدم كار جدي بوده!! ولي خوب به خير گذشت. پرواز موقع برگشت به تهران خيلي خيلي حال داد. ته هواپيما خالي بود. بعد از صعود با همكارمون رفتيم اون ته لم داديم. از پشت پنجره شيراز رو ديدم. بعدش رفتيم روي ابرها كه خيلي خيلي زيبا بودند. هر چند باعث شدند كه اصفهان رو نبينم. وقتي بالاي ابرها بوديم. در صدها متر پايين تر و در سمت چپمون يه هواپيماي ديگه رو ديدم كه در جهت مخالف ميرفت. نميدونم چرا، ولي منظره فوق العاده قشنگي بود. نزديك تهران با ارتفاع پايين از روي فرودگاه بين المللي امام خميني گذشتيم. خيلي خيلي بزرگ و با عظمت بود . سالن ترمينالش به نظرم معماري فوق العاده زيبايي داره. فكر كنم فرودگاه مهرآباد نصف اين فرودگاهم نباشه. اميدوارم هر چي زودتر افتتاح بشه. مثلا قرار بود سال 80 افتتاح بشه! فقط يه چيزي بگم وقتي وارد تهران شديم و در هواپيما باز شد؛ انگار وارد بهشت شديم. عسلويه يك سوناي بخار طبيعي بود...